"Çokseslilik" beste tekniğinin başlangıcıdır. Çoksesliliğin, 12. ve 13. yüzyıllarda Leoninus ve Perotinus gibi ustaların öncülük ettiği Paris'te Notre Dame okulunda başladığı kabul edilir. Ortaçağ'da ilk önemli çoksesli şekiller Motette ve Coductus'du. "Motette"de tenor ana melodiyi başka seslerin küçük değerli notaları eşliğinde uzun notalarla söylerdi. Bu şekil, "koral dua"nın başlangıcıydı.
"Çokseslilik" gelişiminde en önemli nedenlerden biri, seslerin kesin bir işaretlenmeye bağlanıp, saptanması oldu. Yunanlılar nota işareti olarak harfleri kullandılar, bu sistemi 6. yüzyılda yaşayan Boethius benimsedi. 11. yüzyılda Benediktin keşişi Arezzo'lu Guido dizinin seslerini hecelerle belirlemeyi düşündü. Heceler özellikle şarkıda kolaylık sağladı ve modern "tonika-do" sisteminin esasını oluşturdu. Arezzo'lu Guido notalar için "Saint Jean Kasidesi"nin Latince iki dizesindeki sözcüklerden ilk heceleri aldı:
UT quent laxis, ("Ut" 17. yüzyılda G.M.Bononcini tarafından "Do" olarak değiştirildi), RE-sonare fibris, Mİ-ra gestorum, FA-muli tourum, SOL- vepolluti, LA-birreatum.
Çizgi sistemiyle notaların yerleri kesinlik kazanmış, seslerin uzunluğu için belirli nota işaretleri kullanılmaya başlanmıştı.
Ana Sayfaya Dönüş